JOHN CARROLL LYNCH / σκηνοθέτης του LUCKY (2017)
Τον John Carroll Lynch τον θυμόμαστε ως ηθοποιό στις ταινίες Jackie(2016), Νησί των Καταραμένων(2010), Gran Torino(2008), Zodiac(2007), αλλά δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ λόγω του Lucky, όπου για πρώτη φορά περνά πίσω από την κάμερα και σκηνοθετεί μια ταινία σταθμό, όχι μόνο λόγω ψιλόλιγνης φιγούρας του Harry Dean Stanton αλλά και επί της ουσίας.Πως γίνεται όμως ένας ηθοποιός με πολλές ταινίες στο ενεργητικό του να σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία με τόση επιτυχία? Σε μία λεπτομερή συνέντευξη στον Joachim Lepastier(no 739), συντάκτη των Cahiers du Cinema, απαντά σε πολλά ερωτήματα και μεταφέρω εδώ τα βασικά σημεία ή αλλιώς………… το χαμόγελο του Harry.
Στον Lucky έφτασα μέσω του Drago Sumonja (ένας από τους δύο σεναριογράφους) που ήταν φίλος και μου ζήτησε αρχικά να παίξω στην ταινία….. Με ενδιέφερε όμως να πέσω στα βαθιά και να σκηνοθετήσω αφενός λόγω του Harry D.Stanton, αφετέρου λόγω του σεναρίου. Ένα σενάριο πρόκληση, αφού δεν συμβαίνει τίποτα φανερά, είναι ένα εσωτερικό ταξίδι, ένα road movie ,όπου ο πρωταγωνιστής δεν εγκαταλείπει ποτέ την πόλη του……..
Τον Harry τον είχα συναντήσει μερικές φορές, αλλά δεν είχαμε συνεργαστεί ξανά. Το σενάριο είχε γραφτεί και εμπνευστεί από την ζωή του Harry, δηλ. τα πάζλ, η γίογκα, τα τηλέφωνα, τα μπαρ, ακόμα και το στρατιωτικό του παρελθόν .Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που μετά από ένα απλό πέσιμο, βρίσκεται αντιμέτωπος με την επερχόμενη θνησιμότητά του, γεγονός που του ξυπνά υπαρξιακές αγωνίες και αναμνήσεις.
Η ταινία αρχίζει με κοντινά πλάνα, όπως μια εισαγωγή σε ταινία western, για να τονίσει την είσοδο του ήρωα. Τον βλέπουμε να εμφανίζεται λίγο λίγο, μέχρι να φανεί το πρόσωπό του μέσα στο μπλέ φόντο του ουρανού. Μετά σε ένα μεγάλο πλάνο ο ήρωας έχει το μέγεθος μυρμηγκιού σε σχέση με το αχανές τοπίο….. Η ταινία έχει μία ελαφράδα παρόλο το θέμα της ,γιατί δεν είναι μια ταινία για τον θάνατο, αλλά για το γεγονός ότι ζει κανείς με την ιδέα της θνητότητάς του…..Η ιστορία γράφτηκε όχι μόνο με την συνείδηση του θανάτου αλλά με την δυνατότητα του Harry να υποστηρίξει την ταινία ,αν και 89 ετών ο ίδιος, αισθανόμενος την ευθραστότητα της ζωής.
Το σενάριο ήταν ρεαλιστικό, ακόμα και στις στιγμές του «μαγικού ρεαλισμού», και στο γύρισμα ο Harry τις έκανε ακόμα πιο ρεαλιστικές.
Ήταν ιδέα του Ηarry, η εμφάνιση του David Lynch – είναι καταπληκτικός ηθοποιός-και με τον οποίο ήταν πολύ στενοί φίλοι. Ήταν ενθουσιασμένος που θα έπαιζε, παρόλο που ήταν πολύ απασχολημένος με το post production του Twin Peaks, έτσι σε 2 μέρες γυρίσαμε πολύ υλικό.
Αυτό που με απασχολούσε ήταν ότι επειδή από την αρχή ήταν φανερό για τον θεατή προς τα πού πάει η ιστορία, έπρεπε να συμφιλιώσω το βάρος και την πυκνότητα των σκέψεων των προσώπων με τον συγκεκριμένο χρόνο που διαρκούσε η ταινία και που χρειαζόταν ο θεατής για να γίνει συνένοχός τους και να βαδίσει μαζί τους. Και το σημείο συνάντησης ήταν η στιγμή που ο θεατής μπορεί και χαμογελά.
Για το τέλος της ταινίας μετά από πολύωρες συζητήσεις με τους σεναριογράφους, καταλήξαμε ότι ο ήρωας εξέφραζε την υπαρξιακή του αγωνία καλύτερα την στιγμή που άναβε το τσιγάρο του. Όλη η ένταση του ρόλου συμπυκνωνόταν σε αυτή την απλή κίνηση. Όσο η κάμερα γυρνούσε είπα στον Harry ότι μπορούσε ν΄ανάψει τσιγάρο όποτε ήθελε και πράγματι το άναψε γυρνώντας προς το μέρος μας. Όταν τον είδα μέσα από το μόνιτορ να μου χαμογελά , είπα cut με ευγνωμοσύνη………. Ξαναείδα την ταινία μετά τον θάνατο του Harry και παρατήρησα ότι είχε πετύχει κάτι απίστευτα δύσκολο στο σινεμά :να βρίσκεται σε άμεση επαφή με τον θεατή.
Comments