Mία νέα γυναίκα χτυπά απεγνωσμένα την πόρτα ενός διαμερίσματος, αλλά ο φίλος της δεν φαίνεται διατεθειμένος να της ανοίξει, χτυπάει με το κεφάλι της την πόρτα, ματώνει το μέτωπό της, στις πρώτες βοήθειες όπου καταφεύγει αρχίζει έναν μονόλογο προσπαθώντας να εξηγήσει την κατάστασή της στον ψυχολόγο, στο τέλος τα σπάει όλα…Έτσι εκρηκτικά αρχίζει η ταινία με κεντρική ηρωίδα την Πόλα, 31 ετών, άστεγη πλέον, χωρίς χρήματα, χωρίς αγάπη, βίαια πεταμένη στο περιθώριο της ίδιας της της ζωής, μετά από έναν χωρισμό έχοντας χάσει το κέντρο της ύπαρξής της, θα περιπλανηθεί κάνοντας γνωριμίες, θα αποκτήσει διάφορες εμπειρίες και από το μηδέν θα ξαναβρεί την θέση της στην κοινωνία, αλλά κυρίως θα ανακαλύψει τον εαυτό της.
Η Laetitia Dosch έχει τον ρόλο της Πόλα, αυτής της αλλόκοτης επαναστάτριας και περιπετειώδους ηρωίδας, μία φιγούρα ενός σύγχρονου έργου, που παραπέμπει στις ηρωίδες της Nouvelle Vague και δεν την ξεχνά κανείς εύκολα. Με τα μακριά της κόκκινα μαλλιά, τα ράμματα στο μέτωπο, τα δίχρωμα μάτια, το κλεμμένο ταμπά παλτό και το κουτί με την γάτα της, περιπλανιέται σε ένα θλιβερό Παρίσι «που δεν αγαπά τους ανθρώπους» όπως λέει.
Η σκηνοθέτης και σεναριογράφος του έργου είναι η Léonor Serraille και το σενάριο αυτό ήταν η διπλωματική της εργασία για το Femis (École nationale supérieure des métiers de l'image et du son). Όλοι οι συνεργάτες του έργου είναι γυναίκες και μάλιστα από την σχολή της οι περισσότερες. Παρόλο που ο ρόλος της Πόλα φαίνεται να είναι γραμμένος για την Laetitia εξ αρχής, τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Η Léonor Serraille ήθελε μία ηθοποιό όχι πολύ γνωστή με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από εκείνη, κάποια που να την «αποσταθεροποιεί» όπως αναφέρει, έτσι βλέποντάς τη στην ταινία η «Μάχη του Σολφερίνο», την συνάντησε κατόπιν και από την αρχή η διαίσθησή της δεν την διέψευσε. Η Laetitia Dosch έχει αυτό το ειλικρινές πρόσωπο που ταίριαζε απόλυτα με τον ρόλο. Δούλεψαν πάρα πολύ πάνω στον χαρακτήρα της Πόλα, γιατί ενώ αρχικά δεν είναι ένα αγαπητό πρόσωπο, καθώς εξελίσσεται το έργο μεταμορφώνεται.
Οι διάλογοι της ταινίας είναι πολύ ζωντανοί και όλοι γραμμένοι στο σενάριο, γιατί ένας τόσο ανεξάρτητος και χαοτικός χαρακτήρας σαν την Πόλα που θέτει συνέχεια σε αντίθεση τις πράξεις και τα λόγια, έπρεπε να έχει κάτι σταθερό να πατάει. Η Πόλα έχει μία αυθεντικότητα, δεν είναι ούτε επαναστάτρια, ούτε έχει παραιτηθεί από την ζωή, έχει κάτι νεανικό και ζωώδες ταυτόχρονα, δεν ξέρουμε από την αρχή σε τι είδους γυναίκα θα εξελιχθεί, δεν έχει κάποια «ετικέττα». Όταν η γιατρός της λέει «είστε μια νέα ελεύθερη γυναίκα» (σε μια από τις καλύτερες σκηνές του έργου) ο χαρακτήρας της Paula πρέπει να αντιπροσωπεύει πια αυτό ακριβώς.
Για τον δύσκολο μονόλογο της αρχής, που ήταν τέσσερεις σελίδες, η Léonor Serraille εξομολογείται για την ηρωίδα της: «δεν ήθελα να είναι αγαπητή, ήθελα να είναι αληθινή...έπρεπε και εγώ να αισθανθώ απελευθερωμένη». Για την προετοιμασία του ρόλου είχε στο μυαλό της την Φράνσις Χα και την Tζίνα Ρόουλαντς (από το «Μία γυναίκα εξομολογείται»). Οι υπόλοιποι ρόλοι που πλαισιώνουν την Πόλα εμφανίζονται σε λίγες σκηνές, όμως ήταν απαραίτητοι για να μπορέσει ο χαρακτήρας της να φανεί στο «μεγάλο πορτραίτο» και να φανεί η αλληλεπίδρασή του με τους άλλους. Η σκηνή της απόπειρας βιασμού προς το τέλος του έργου σφραγίζει την ρήξη της Πόλα και του Χοακίμ. Η Léonor Serraille αναφέρει: «είναι η Πόλα ένα ζώο στην αρχή, είναι αυτός ένα ζώο στο τέλος».
Στις περιπλανήσεις της Πόλα, το Παρίσι δεν εμφανίζεται με την συνηθισμένη τουριστική, λαμπερή του εικόνα αλλά μέσα από την ιδιαίτερη ματιά της σκηνοθέτιδας, έχει κάτι το σκληρό και αισθησιακό ταυτόχρονα. Προσπάθησε να βάλει την ηρωίδα να κινηθεί σε διαφορετικούς χώρους και κυρίως να δείξει το θέμα της εργασίας και κατοικίας των νέων.
Η ταινία χάρισε στην Léonor Serraille την «Χρυσή Κάμερα» στο Φεστιβάλ Καννών 2017 και σίγουρα ο χαρακτήρας της Πόλα έχει κάτι που μαγνητίζει όπως και η Laetitia Dosch άλλωστε.
Comments